In een realiteit waar we dagelijks zwoegen voor een fatsoenlijk loon, klinkt Tomas’ verhaal als een sprookje. Een dertiger uit Hongarije die naar Nederland komt, zich uit de naad werkt in een slachterij, en daarna als kersverse miljonair terugkeert naar zijn vaderland. Het lijkt te goed om waar te zijn, en misschien is dat het ook. Tomas is een deel van een nieuwe groep briljante mensen die het traditionele arbeidsethos combineren met een indrukwekkend financieel instinct.
Zijn werkrooster is alles behalve menselijk te noemen. Twaalf tot veertien uur per dag doorbrengen in een slachterij is niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal uitputtend. De meeste mensen zouden al opgeven bij de gedachte alleen al. Waarom zou iemand zo ver gaan? Het antwoord is eenvoudig: geld. In Nederland lijkt het misschien niet veel, maar in Hongarije is het heel wat waard. Tomas heeft het Nederlandse systeem doorgrond en maakt er schaamteloos gebruik van om zijn eigen doelen na te streven.
Sommigen zouden kunnen zeggen dat Tomas een ijzersterk karakter heeft en bereid is om dingen op te offeren. Maar is het niet wrang dat hij met zes anderen in een klein kamertje moet wonen om de kosten te delen? Het is geen kwestie van leven, eerder overleven in de puurste zin. In plaats van zijn salaris uit te geven aan comfort, verzamelt Tomas alles om het later ergens anders te besteden. Hij is letterlijk het toonbeeld van ‘geen pijn, geen winst’.
Na zes jaar van harde arbeid overweegt Tomas om eindelijk terug te keren. Hij wil een boerderij kopen, kippen en koeien houden, en zijn eigen groenten kweken. Met pensioen gaan op je zesendertigste klinkt als een droom, maar roept ook vragen op. Waarom niet eerder genieten van vrijheid in plaats van wachten tot de herfst van je leven? Is Tomas een slimme speler die het systeem te slim af is, of gewoon de uitzondering op de regel?
De vraag blijft hangen: hoe ethisch is het om van de economische verschillen tussen landen gebruik te maken voor persoonlijk gewin? Tomas werkt zich kapot en plukt de vruchten van een vrij Europa, maar hij maakt ook misbruik van een ongelijke wereldorde. Moeten we hem bewonderen of juist bekritiseren? Terwijl velen in Nederland moeite hebben om rond te komen, heeft Tomas schijnbaar de code van het moderne leven gekraakt. Maar is de prijs die hij betaalt het waard?
Uiteindelijk hangt het af van hoe we zelf tegen dit fenomeen aankijken. Zou jij bereid zijn om twaalf uur per dag, zes dagen per week te werken in ruil voor vroegtijdige financiële vrijheid? En zo ja, hoe ver zou je gaan om die droom waar te maken? Wat vind jij van Tomas zijn benadering? Moeten we ons allemaal meer inzetten om zulke offers te brengen voor onze dromen?