Je kunt er tegenwoordig niet meer omheen: overal hoor je wat wel en niet zou deugen voor het milieu. Met al die tips en waarschuwingen blijf ik toch trouw aan mijn houtkachel. Mensen mogen zeggen dat het slecht is voor de aarde, maar voor mij betekent die kachel veel meer dan alleen warmte.
Die kachel staat hier al sinds mijn man en ik veertig jaar geleden in dit huis trokken. Hij genoot van het knetteren van het vuur, de geur van vers gekloofd hout en de warmte die onze kille avonden knus maakte. Voor ons was het geen luxe, maar gewoon hoe we leefden. Nu hij er niet meer is, komen de herinneringen elke keer dat ik het vuur aanmaak weer glashelder terug.
De buurt is intussen totaal veranderd. Jonge gezinnen zijn komen wonen en alles voelt moderner. Er wordt veel gepraat over duurzaamheid en zorgen voor later. Dat snap ik heus. Maar die kachel is voor mij het hart van mijn huis, niet zomaar een apparaat. Hem wegdoen omdat anderen dat liever zien, voelt voor mij niet redelijk.
Verandering en herinneringen
“Toos, die rook is slecht voor de lucht, weet je dat?” en “Met een elektrische kachel ben je veel groener!” Zulke opmerkingen hoor ik vaker. Buren zeggen soms dat ze de rook ruiken en dat hun kinderen er last van hebben. Ik weet dat de stad al genoeg uitstoot kent, maar waarom zou ik mijn manier van leven volledig omgooien?
Op mijn 75e wil ik vooral zélf kiezen. Die kachel geeft me sfeer, brengt me terug naar fijne momenten en verwarmt mijn huis zonder dat ik afhankelijk ben van die steeds duurdere stroomprijzen. Soms lijken de fanatiekste verduurzamers te vergeten dat het niet alleen om cijfers en uitstoot draait, maar ook om gevoel en herinneringen.
Ik heb echt geprobeerd de kachel minder te stoken, maar helemaal stoppen lukt me niet. Ik gebruik hem nog op de guurste dagen of als ik die echte, doordringende warmte mis. In de schuur ligt nog hout dat mijn man ooit heeft gekloofd, en zolang dat er is, stook ik het op. Voor mij gaat het om herinneringen en dat onvervangbare thuisgevoel.
Ik vraag me wel eens af of de jongere buurtbewoners dat begrijpen. Sommige dingen kun je niet zomaar inruilen voor een modern alternatief. Voor hen misschien ouderwets, voor mij gewoon hoe ik leef.
Ik weet dat mijn kijk niet de populairste is. Er wordt verwacht dat ik me schik in het grotere plaatje. Maar die kachel hoort bij mij, net als alles wat eraan vastzit. Zolang ik er ben, zal dat vuurtje hier af en toe blijven branden.
