Truus (80) zit elke dag alleen thuis: “Mijn kinderen zijn altijd bezig en verder komt er nooit iemand langs.”
Truus is een 80-jarige dame die haar dagen in stilte doorbrengt in haar huis. De enige stem die ze vaak hoort, is haar eigen stem. Hoewel haar leven vol zit met mooie verhalen en herinneringen, lijkt de schittering daarvan verloren te gaan door de eenzaamheid die nu haar dagelijkse realiteit is.
“Mijn kinderen hebben het altijd druk,” zegt Truus met een mix van verdriet en berusting in haar stem. Ze legt uit dat hun drukke levensstijl, met banen en verplichtingen, hen van haar weghoudt. “Ze hebben hun eigen leven en verantwoordelijkheden,” voegt ze eraan toe, terwijl ze rekening houdt met hun drukke schema’s, maar ook bewust is van haar eigen groeiende eenzaamheid.
Elke ochtend begint Truus met dezelfde routine: koffie zetten, de krant lezen en de televisie aanzetten. Toch is er zelden iemand die haar gezelschap houdt. “Ik kijk veel televisie, maar het is niet hetzelfde als een goed gesprek,” merkt ze op. De programma’s bieden geen vervanging voor menselijk contact, iets wat ze enorm mist. “Het zijn gewoon televisieprogramma’s en films, niet meer dan dat,” zegt ze met een droevige ondertoon.
De stilte in haar huis kan soms overweldigend zijn. Het ontbreken van geluiden – het gelach van kleinkinderen, gesprekken met vrienden, het zachte geluid van een piano – maakt haar dagen lang en eenzaam. “Soms vraag ik me af of iemand ooit aan me denkt,” deelt Truus met enige twijfel in haar stem. “Ik weet dat mijn kinderen hun best doen, maar de tijd lijkt altijd tekort te schieten.” Dit is een bekende situatie voor vele ouderen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.
De zeldzame keren dat vrienden of familieleden langs komen, zijn een echte vreugde voor Truus, maar het gebeurt niet vaak genoeg om de eenzaamheid echt te verdrijven. “Als er uiteindelijk iemand langskomt, is het altijd een feestje,” zegt Truus met een glimlach, al verraadt haar stem ook wat droefheid.
Ga naar de volgende pagina