“Dit valt niet meer te bolwerken,” zegt Gerard, 53, terwijl hij de laadruimte van zijn bus aanveegt. “Elke keer dat ik naar Amsterdam moet, ben ik meer kwijt dan ik ophaal.” Waarom? Steeds strengere milieueisen, een stroom aan verkeersboetes en wat hij “een benauwende berg aan regels” in de hoofdstad noemt.
De nul-emissiezone: het breekpunt
Gerard zit al drie decennia in de bouw als zzp’er. Met zijn netjes onderhouden dieselbus kwam hij jarenlang overal. Sinds Amsterdam de nul-emissiezone heeft ingevoerd, is een groot deel van de stad voor hem verboden terrein. “Die bus is nog geen vijf jaar oud en loopt als een zonnetje. Maar in Amsterdam ben ik ineens een soort milieucrimineel,” bromt hij.
Met de nieuwe regels kom je met vervuilende voertuigen de binnenstad niet meer in. Alleen elektrische bestelbussen mogen nog. “Alsof je zomaar even tienduizenden euro’s kunt aftikken voor een elektrische bus,” moppert Gerard. “Ik werk hard, ik ben geen groot bedrijf met subsidiepotjes. Voor mij is dat gewoon niet te doen.”
“Amsterdam is doorgeschoten links en dichtgeregeld”
Wat hem het meest steekt, is wat hij “de doorgeschoten regeldrift” van de stad noemt. “Alles moet groen, duurzaam en eerlijk, maar ondertussen betaal je je scheel aan boetes, parkeerkosten en vergunningen. Amsterdam is zo links geworden dat er voor gewone werkmensen nauwelijks nog ruimte is. Je moet milieuvriendelijk werken, maar betalen mag je zelf.”
Gerard zegt dat hij de stad de afgelopen jaren totaal heeft zien veranderen. “Vroeger was het nog leuk om een klus in Amsterdam te draaien. Aardige mensen, prachtige oude panden. Maar nu? Pure stress. Je kunt nergens kwijt, de borden veranderen om de haverklap en sta je vijf minuten verkeerd, dan ligt er weer een prent van honderd euro.”
De keuze: wegblijven
Na jaren van ergernis heeft hij de knoop doorgehakt. “Ik pak geen klussen meer in Amsterdam. Klaar. Er is genoeg werk buiten de stad waar je normaal kunt werken zonder je schuldig te hoeven voelen omdat je in een dieselbus rijdt.”
Het besluit was niet makkelijk. “Ik heb daar vaste klanten, maar het kost me simpelweg te veel tijd en geld. Als ik een uur in de file sta of moet omrijden om een milieuzone te ontlopen, ben ik niet aan het verdienen. Dat helpt niemand.”
Zorgen over een gebrek aan vaklui
Gerard denkt dat hij niet de enige is. “Ik hoor het van collega’s: loodgieters, schilders, elektriciens. Steeds meer zeggen: laat Amsterdam maar zitten. Teveel regels, te weinig begrip. Straks kun je in de stad geen monteur meer vinden.”
Hij verwacht dat dit beleid uiteindelijk tegen de stad gaat werken. “De mensen achter die mooie groene plannen vinden straks niemand om hun zonnepanelen te plaatsen of hun huis te verbouwen. Want wij komen gewoon niet meer.”
Goede intenties, verkeerde uitwerking
De gemeente wil met de nul-emissiezone de lucht schoner maken en de stad groener. Klinkt goed, maar volgens Gerard gaat het mis bij de uitvoering. “Iedereen wil schonere lucht, ik ook. Maar geef kleine ondernemers dan tijd en hulp om over te stappen. Nu worden we eerder gestraft dan geholpen.”
Hij pleit voor maatwerk en minder druk. “Laat de kleine jongens niet de rekening betalen voor groot beleid. We dragen allemaal iets bij, maar je kunt niet van iedereen hetzelfde vragen.”
Wat vind jij?
Heeft Gerard een punt? Is Amsterdam te ver doorgeschoten met milieuregels en parkeerboetes? Of is dit juist de noodzakelijke stap richting een schonere, duurzamere stad?
