Wanda, 54 jaar, en haar man hebben het niet makkelijk. Ondanks dat ze allebei werken, lukt het ze niet om financieel stabiel te zijn. Met hun twee tieners wonen ze in een eenvoudige woning in de buurt en proberen ze flink te besparen. Luxe zoals vakanties en etentjes slaan ze over. Elke maand moeten ze weer knokken om rond te komen, ondanks een eenvoudige levensstijl. Geldzorgen blijven een grote bron van stress.
De voortdurende stijging van vaste kosten maakt het alleen maar moeilijker. Zelfs basisbehoeften zoals boodschappen worden duurder. Een recent artikel stelde dat supermarkten als Vomar en Albert Heijn hun prijzen verhoogd hebben. Hoewel die winkels zelf weinig verdienen aan basisproducten, merken Wanda en haar gezin de gevolgen in hun portemonnee. De inflatie en hogere energierekeningen maken het al met al bijna onmogelijk voor hen om met hun salarissen alle rekeningen op tijd te betalen.
De constante financiële stress
Wat Wanda vooral zorgen baart, is het gebrek aan financiële vrijheid. Ze ontvangen geen ondersteuning zoals subsidies omdat hun inkomen net te hoog is. Investeren in dingen als een warmtepomp is geen optie, ook al is hun huis goed geïsoleerd. Zonder een buffer kan elke tegenvaller direct een groot probleem worden. Wanda voelt zich slecht dat ze haar kinderen vaak moet teleurstellen omdat er geen geld is voor simpele dingen zoals een bezoek aan de bioscoop.
Om de kosten te drukken, heeft Wanda al veel bezuinigd. Ze heeft abonnementen opgezegd, sportlessen stopgezet en verzekeringen geselecteerd. Ze doet boodschappen op de markt of bij goedkope winkels zoals Aldi en thuis gelden strenge regels voor energieverbruik, zoals kort douchen en de verwarming laag houden in de winter. Maar deze maatregelen kunnen de stijgende zorgverzekering en de hogere woningwaarde niet compenseren. Het gevoel van machteloosheid blijft aanwezig omdat de lasten alleen maar toenemen.
De druk voelt benauwend voor Wanda. Soms vraagt ze zich af of ze beter af zouden zijn met sociale uitkeringen in plaats van hard werken zonder vooruitgang. Het voelt als een oneerlijke strijd tegen verwachtingen die ze niet kunnen inlossen en een systeem dat hen weinig biedt, terwijl anderen met vergelijkbare problemen het ogenschijnlijk beter hebben.
Zelfs het vakantiegeld dat binnenkort komt, biedt geen verlichting; het is noodzakelijk in plaats van plezierig. Een deel van dat geld zal de bankrekening aanvullen en de rest wordt gereserveerd voor onverwachte kosten, zoals een kapot huishoudelijk apparaat. Wanda is zich ervan bewust dat er mensen zijn die het nog zwaarder hebben en voelt zich soms schuldig voor haar klachten. Toch verlangt ze terug naar tijden waarin geldzaken minder stressvol waren en onvoorziene uitgaven niet voor extra kopzorgen zorgden.
