Je kijkt naar een oude kleurenfoto. Een groep jonge meisjes poseert ontspannen bij elkaar. Hun kleding is simpel en verzorgd: blouses, rokjes en laarzen. Ze dragen geen merkkleding, geen uitdagende mode, en hebben geen overdreven make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgespoten lippen, botox of contouren. Geen enkel meisje kijkt op een telefoon – die waren er nog niet. Ze leven echt in het moment.
Alles straalt rust uit, onschuld en bijna iets tijdloos.
Maar toch… er is iets dat niet klopt. Wat valt op aan deze foto?
antwoord:
Het opvallende is juist dat alles zo normaal oogt – het valt op hoe ongewoon normaal, als je het vergelijkt met nu. Deze meisjes zijn uit de jaren zeventig, een tijd waarin uiterlijkheden nog niet onder druk stonden van sociale media, schoonheidsindustrieën of digitale filters.
Hun slanke lichamen zijn niet het resultaat van fitness of crashdiëten, maar van een actieve levensstijl. Hun uitstraling is niet beïnvloed door trends op TikTok of Instagram, maar door hun opvoeding, school en omgeving. Geen duckface, geen injectables, geen noodzaak om op te vallen.
Misschien is het gebrek aan alles moderne dat het meest opvalt. Het lijkt vreemd, maar zo was het ooit normaal. Mensen die deze periode hebben meegemaakt, zijn het vaak roerend eens: de jaren zeventig waren beter. Minder oppervlakkig. Meer met elkaar verbonden. Eenvoudiger – en daardoor vaak ook gelukkiger.
