Altijd net te kort, maand in maand uit
Als je Anita spreekt, hoor je vooral hoe moe en gefrustreerd ze is. Ze is alleenstaande moeder met een bijstandsuitkering, en die is volgens haar simpelweg niet toereikend om normaal rond te komen. Laat staan om af en toe iets leuks met de kinderen te doen. “Aan het eind van de maand blijft er niks over,” zegt ze terwijl ze haar boodschappenlijst voor de derde keer checkt. “Je blijft maar afwegen: wat kan nu, wat schuif je door?”
Meer overleven dan leven
Veel mensen denken dat je het makkelijk hebt met een uitkering, zegt Anita, maar in het echt voelt het alsof je elke dag boven water moet zien te blijven. Elke euro gaat drie keer door je handen. De huur en vaste lasten slokken bijna alles op, en wat overblijft is te weinig voor extra’s. “Een dagje weg? De bios? Het zwembad? Klinkt klein, maar meestal zit het er niet in.”
Ze vindt het zwaar om haar kinderen steeds te moeten teleurstellen. Als ze vragen of ze mee mogen doen met wat hun vriendjes doen, moet Anita soms “nee” zeggen. “Je voelt je zó machteloos als ouder. Je wil dat je kinderen gewoon kind kunnen zijn, zonder die constante geldzorgen.”
Onverwachte kosten die alles ontregelen
Net wanneer je denkt een paar tientjes te kunnen wegleggen, gaat er wel weer iets stuk. “Laatst begaf de wasmachine het,” zucht ze. “Dan klapt je hele planning in elkaar. Geen buffer, geen speelruimte.” Juist die onvoorziene uitgaven houden haar wakker: een koelkast die ermee ophoudt, schoolspullen die vervangen moeten worden, een tandartsrekening. Het geld is er gewoon niet.
Alles stijgt, behalve de uitkering
Overal zie je de prijzen stijgen: boodschappen, energie, zelfs een simpel busritje tikt aan. “De kosten rennen weg, maar de uitkering blijft achter,” zegt Anita. “Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat amper genoeg is om te bestaan. Genieten? Dat woord raak je kwijt.”
Aan de zijlijn staan
Dat knagende gevoel dat jij en je kinderen niet echt kunnen meedoen, is misschien nog wel het ergst. Anita gunt haar kinderen gelijke kansen, maar het lukt niet altijd. “Soms voelt het alsof je tekortschiet als ouder,” geeft ze toe. “Ik doe alles wat ik kan, maar ik kan ze niet geven wat ze verdienen. Dat doet pijn.”
Vastlopen in het systeem
Werk zou de uitweg moeten zijn, maar precies daar loopt het spaak. “Verdien je iets bij, dan word je gekort. En de regels zijn zo ingewikkeld dat je bang bent om iets verkeerd te doen.” Voor Anita voelt het als een vicieuze cirkel: je wil vooruit, maar elke stap kost je ergens anders weer geld of zekerheid. “Het idee dat je nooit echt opschiet, dat sloopt je.”
Lotgenoten zoeken en samen je stem laten horen
Om niet kopje-onder te gaan in dat gevoel, zoekt Anita anderen op die hetzelfde meemaken. In fora en Facebookgroepen vindt ze herkenning. “Ik ben echt niet de enige,” zegt ze. Samen met andere moeders pleit ze voor een hogere uitkering en wat meer ademruimte. “We vragen geen luxe; we willen gewoon af en toe iets leuks kunnen doen met de kinderen zonder direct stress.”
Meer dan alleen geld: waardigheid en perspectief
Voor Anita draait het niet alleen om een hoger bedrag op papier. Ze wil een systeem dat je helpt om uit armoede te komen in plaats van je erin vast te zetten. “Het gaat om waardigheid,” zegt ze. “Meedoen, iets kunnen bijdragen en je kinderen toekomst kunnen bieden.”
Boodschap aan de politiek
Volgens Anita wordt er veel gepraat over het terugdringen van armoede, maar in haar dagelijkse leven merkt ze daar weinig van. “Kom luisteren naar de mensen die dit elke dag voelen. Niet alleen rapporten lezen, maar echt aan tafel gaan met de mensen om wie het gaat.” Ze hoopt op snelle verandering, voor haar gezin en voor iedereen die vastzit in dezelfde realiteit.
Haar wens is helder: een eerlijkere uitkering, minder straf op bijverdienen en ondersteuning waardoor werken loont. “Iedereen verdient een beetje geluk,” zegt ze zacht. “Ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is dan alleen maar overleven. Daar is beleid voor nodig dat ons niet tegenwerkt, maar meeneemt. Tot die tijd blijf ik mijn stem laten horen.”
