Eva is 23 en draagt al jaren de emotionele last van een vader die inmiddels 78 is. Dat grote leeftijdsverschil heeft hun band in de loop van de tijd stevig gekleurd.
“Ik begrijp niet waarom hij op zo’n hoge leeftijd nog aan kinderen begon,” zegt Eva geïrriteerd. Voor haar is het moeilijk te bevatten dat haar vader niet in de bloei van zijn leven staat, maar worstelt met de grenzen die bij ouder worden horen.
Vanaf jonge leeftijd merkt Eva dat haar leven anders loopt dan dat van leeftijdsgenoten. “Als ik om me heen kijk, lijken andere vaders zo energiek en doen ze van alles met hun kinderen. Het frustreert me dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze openhartig.
Haar vader kreeg haar pas na zijn 55e, en het voelt vaak alsof hij minder pit en vaart heeft dan jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden van wie de vaders nog plannen maken en volop meedraaien. Mijn vader is die fase al voorbij.”
Een groot deel van Eva’s boosheid komt voort uit gemis, alsof ze iets kostbaars heeft moeten missen doordat haar vader al op leeftijd is. Waar vrienden moeiteloos een weekend weg plannen of samen sporten met hun vader, loopt zij tegen zijn lichamelijke grenzen aan.
“Het voelt soms oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet helemaal compleet was.” Ze snapt dat haar vader destijds vast redenen had om op latere leeftijd nog een kind te krijgen, maar het knagende gevoel dat ze daardoor iets heeft ingeleverd, blijft.
Ook maakt Eva zich zorgen over wat er nog komt. “Het idee dat we misschien nog maar beperkte tijd samen hebben, maakt me verdrietig. Nu ik ouder word, komt dat besef alleen maar harder binnen.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, doet pijn en maakt haar soms boos. Voor haar blijft het lastig te begrijpen waarom hij zo laat nog voor het vaderschap koos, gezien de impact die dat op haar leven heeft gehad.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen voort uit de beperkte energie die haar vader heeft. Ze voelt zich ook geremd in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar spontaan met hem weg of een lange wandeling maken zoals ik graag zou willen. We moeten altijd rekening houden met wat voor hem haalbaar is,” zegt Eva. Omdat die beperkingen niet haar eigen keuze zijn, blijft er soms een wrange nasmaak.
Als Eva erover probeert te praten met vrienden, merkt ze dat ze zich niet volledig durft open te stellen. “Wanneer ik hoor wat zij allemaal met hun ouders doen, dringt het tot me door dat ik daar niet in mee kan.” Dat doet pijn, juist omdat het buiten haar invloed ligt. De frustratie voelt soms bijna als schuld, alsof ze ondankbaar is voor wat er wél is, terwijl ze simpelweg verlangt naar een gewone vader-dochterband.
Lange tijd hield Eva haar gevoelens voor zich, maar steeds vaker beseft ze dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog en geeft, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft het idee hangen dat hun relatie anders had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar overkomen, maar ik moet ook eerlijk zijn naar mezelf,” deelt Eva. De mix van verdriet en verlies is complex en niet makkelijk te plaatsen. Ze wil haar vader niet belasten met hoe diep het soms gaat, en probeert te erkennen dat deze situatie haar leven op haar eigen manier heeft gevormd. In die erkenning hoopt ze uiteindelijk rust te vinden.
