Voor veel mensen is een eigen tuin het summum: een stukje buiten waar jij bepaalt wat er gebeurt. Voor Astrid (61) pakt dat helaas anders uit. De boom van haar buren blaast elk najaar bergen bladeren haar erf op, en dat bezorgt haar flink wat frustratie. Haar bloemperken, terras en zelfs de vijver verdwijnen onder een dikke laag blad. Ze heeft al meerdere keren vriendelijk gevraagd of de buren de boom willen laten snoeien, maar daar komt geen actie op.
Tuinieren is al jaren haar manier om te ontspannen: bloemen verzorgen en even met een boek op het terras zitten. Maar sinds de boom naast haar tuin almaar hoger groeit, is het onderhoud een stuk zwaarder geworden. Met bezem en schep loopt ze dagelijks een rondje om blad te ruimen en de vijver schoon te houden. Het voelt eindeloos: waait het even, dan ligt alles weer vol.
Ze heeft de buren netjes gevraagd of ze de boom willen terugzetten. “Het is een mooie boom, absoluut,” zegt Astrid. “Maar ik krijg er wel telkens al dat blad bij.” De buren halen hun schouders op. “Bladeren horen bij de herfst,” antwoorden ze, met daarachteraan dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Afwegingen en mogelijke aanpak
Na weken vegen en vergeefs proberen de buren te overtuigen, begint het Astrid echt te belasten. Ze waardeert bomen om hun schoonheid en nut, maar de extra tijd die het kost om alles bij te houden tikt door. “Ik wil m’n weekend niet kwijt zijn aan harken,” zegt ze moedeloos. “Dit is mijn tuin, geen plek om hun blad op te vangen.”
Ze denkt erover om het officieel aan te kaarten, bijvoorbeeld via een melding, met mediation of door het onderwerp in de buurtgroep te bespreken, in de hoop dat de buren dan wél zien hoe serieus het is. Tegelijk twijfelt ze, bang dat de onderlinge verhoudingen erdoor bekoelen.
Astrid wil geen gedoe met haar buren, maar ze wil ook gewoon een tuin waar je zonder zorgen van kunt genieten. Het blijft een lastige spagaat. Ze zit tussen haar liefde voor groen en de irritatie van steeds maar opruimen. Elke keer dat ze klaar is en de wind weer nieuwe bladeren laat vallen, denkt ze: waarom is het zo moeilijk om een beetje rekening met elkaar te houden?
Misschien pakt ze nog eens het gesprek op om samen naar een oplossing te zoeken, of nodigt ze de buren uit om een keertje mee te helpen met het blad. Uiteindelijk wil ze vooral in alle rust genieten van haar tuin, zonder continu achter de natuur aan te hoeven lopen. Voor nu hoopt ze op een verandering—bij de buren, of met wat geluk in de windrichting.
