Een eigen tuintje klinkt voor velen als een droom: een plekje groen waar je de baas bent. Maar voor Astrid, 61 jaar oud, bleek haar tuin niet altijd de rustplek die ze hoopte dat het zou zijn. Door een boom van haar buren die steeds maar bladeren in haar tuin laat vallen, is ze behoorlijk geïrriteerd. Ieder najaar verandert haar tuin in een door bladeren bedekt gebied met die bladeren die zich door de bloembedden, over haar terras en zelfs in haar vijver verspreiden. Hoewel ze vriendelijk heeft gevraagd of de buren hun boom willen snoeien, gebeurt er niets.
Astrid is al jaren dol op haar tuin. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en om rustig een boek te lezen op haar terras. Maar nu de boom naast haar tuin steeds hoger groeit, is het onderhoud een grotere klus geworden. Dagelijks trekt ze met een bezem door haar tuin om de bladeren op te ruimen en haar vijver schoon te houden. Toch voelt het als een eindeloos karwei; zodra het waait, dwarrelen er weer bladeren naar beneden die haar mooi onderhouden tuin bedekken.
Ze vroeg beleefd aan haar buren of ze de boom konden snoeien. “Het is inderdaad een mooie boom,” zegt Astrid. “Maar telkens die bladeren erbij…” Echter, haar buren nemen haar klachten niet serieus. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” vonden zij, met de toevoeging dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Overwegingen en Probleemoplossing
Na weken van bladruimen en tevergeefs proberen haar buren te overtuigen, begint Astrid het zwaarder te vinden. Ze heeft liefde voor bomen vanwege hun schoonheid en belang, maar het onderhouden van haar tuin kost zeeën van tijd. De extra zorg door de boom van de buren ervaart ze als een steeds zwaardere last. “Ik wil niet mijn hele weekend spenderen met vegen,” zegt ze gefrustreerd. “Dit is mijn tuin, niet een composthoop voor hun boomresten.”
Ze overweegt nu om een officiële klacht in te dienen of misschien een mediator te zoeken, en het probleem tijdens een buurtvergadering aan de orde te stellen, in de hoop dat haar buren eindelijk de ernst inzien. Maar tegelijkertijd twijfelt ze of dat de juiste weg is, omdat ze bang is dat dit de relatie met haar buren kan schaden.
Astrid wil namelijk geen ruzie met haar buren, maar ze vindt dat ze recht heeft op een tuin waar ze in alle rust van kan genieten. Het is een moeilijke situatie. Ze voelt zich verscheurd tussen haar waardering voor de natuur en haar frustratie over het eindeloze opruimen. Elke keer dat ze bladeren wegruimt, en ziet hoe de wind weer nieuwe laat vallen, denkt ze: waarom is het zo lastig om rekening met elkaar te houden?
Ze overweegt om nog eens met haar buren te praten om samen naar een oplossing te zoeken, of hen te vragen om eens mee te helpen met het opruimen van de bladeren. Want uiteindelijk wil ze gewoon lekker kunnen genieten van haar tuin zonder constant de natuur achterna te hoeven rennen. Voor nu blijft Astrid hopen op een verandering – ofwel in haar buren, of misschien wel in de windrichting.