Uitgebreide carrière, onzekere toekomst
Hans, nu 66 jaar, kijkt met een mengeling van trots en zorgen terug op zijn lange carrière in de bouw. Na 45 jaar hard werken, waarin hij van jonge timmerman opklom naar een leidinggevende rol, had hij niet verwacht zich op deze leeftijd af te vragen of hij nog een eenvoudig uitstapje naar het café kan veroorloven. “Waarom heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zich af terwijl hij de rekeningen van de afgelopen maand doorneemt.
Van jongs af aan was hij gek op de bouw. Met zijn handen werken en dingen maken vond hij geweldig. “Hard werken heeft er altijd ingezeten,” zegt Hans. “Het was meer dan werk; het was een belangrijk deel van mijn leven. En nu moet ik nadenken of ik wel een biertje kan betalen.”
Toen hij met pensioen ging, verwachtte hij een zorgeloze tijd tegemoet te gaan, maar de werkelijkheid pakte anders uit. Het pensioen dat hij krijgt, is niet genoeg om de stijgende kosten bij te houden. “Als ik mijn werkende vrienden spreek, voel ik me vaak buitengesloten,” vertelt Hans. “Zij hebben de vrijheid om leuke dingen te doen, terwijl ik elke euro moet omdraaien.”
Hij herinnert zich de tijden dat hij na de werkweek met collega’s de kroeg in dook. “Het was een manier om te ontspannen en beter contact te maken. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die die simpele dingen niet meer kan doen.”
Zorgwekkende tijden en een straaltje hoop
Het valt niet te ontkennen: prijzen voor eten en drinken zijn de laatste jaren flink gestegen. “Uitgaan voor een biertje is bijna niet meer te doen. De uitgaven zijn zo enorm, ik moet echt op de centen letten,” zegt Hans. “Ik dacht altijd dat ik na jaren van werken kon genieten van mijn pensioen. In plaats daarvan maak ik me over elke euro zorgen.”
De frustratie groeit bij Hans, die na al die jaren ploeteren moet vechten om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd zorgvuldig met geld om te gaan, maar zelfs dat is niet genoeg meer. Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Ik moet me verantwoorden over iedere euro voor een simpel kopje koffie.”
Hans heeft het gevoel dat de maatschappij hem in de steek laat. “Waarom moet ik nu, na al die jaren dienst aan de samenleving, zo worstelen om het hoofd boven water te houden?” vraagt hij zich wanhopig af. Het besef dat zijn ervaring en ijver niet worden gewaardeerd, maakt hem verdrietig. “Ik wil niet gewoon een getal zijn in het pensioenstelsel.”
Maar Hans wil de hoop niet opgeven. Altijd actief, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien door parttime te werken of door van een hobby wat extra inkomsten te verdienen. “Thuis stilzitten is geen optie, maar ik moet balanceren tussen wat mogelijk is en wat nodig is om te overleven,” zegt Hans.
Hans blijft optimistisch, ondanks de uitdagingen. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële vrijheid, toch is hij trots op zijn harde werk en inzet. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, en daar ben ik echt trots op,” vertelt hij met een fonkel in zijn ogen. Hij hoopt dat er meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan de maatschappij.
Met dat in gedachten leeft Hans door, vastberaden om het beste van zijn situatie te maken ondanks de moeilijkheden. “Misschien kan ik ooit weer een biertje drinken met vrienden. Maar tot die tijd maak ik koffie thuis en kijk ik wat ik zelf leuk kan maken,” sluit hij lachend af met een knipoog.