Henk, een actieve man in de zestig, zit aan de keukentafel met een hete mok koffie voor hem. Terwijl hij naar zijn kleinkinderen kijkt, die hij altijd al in zijn hart gesloten heeft, voelt hij iets zwaars van zijn schouders glijden. Hij heeft namelijk besloten om geen cadeaus meer voor hen te kopen. “Misschien klinkt het wat hard,” zegt hij, “maar ze bedanken nooit. Alsof ze het maar normaal vinden.” Deze gedachte laat Henk niet los.
Zijn besluit heeft diepe wortels. Henk houdt ontzettend veel van zijn kleinkinderen, maar elke keer dat hij iets geeft zonder dat er waardering voor terugkomt, voelt hij zich enorm teleurgesteld. “Waarom zou ik nog de moeite nemen als ik niet eens een simpele dankjewel krijg?” vraagt hij zich hardop af.
Voor Henk gaat het niet alleen om de fysieke cadeaus. Een geschenk is een manier voor hem om zijn liefde en betrokkenheid te uiten. “Een cadeau laat zien dat ik aan ze denk en om ze geef,” legt Henk uit. Maar in de afgelopen jaren lijkt het alsof zijn inspanningen niets meer waard zijn. “Eerder kreeg ik altijd een oprechte glimlach als ik iets meenam,” herinnert hij zich. “Nu lijkt het ze helemaal niks te schelen. Dat doet pijn.”
De wortels van het probleem
Henk denkt terug aan een bepaalde verjaardag. Hij had veel moeite gedaan om een perfect cadeau voor zijn kleinzoon te vinden, iets dat helemaal bij hem paste. “Ik dacht dat hij er blij mee zou zijn,” zegt Henk met een glimlach die een beetje verdriet verbergt. Maar toen zijn kleinzoon het pakje opende, was er geen enkele vreugde te zien. Geen lach, geen verrassende blik, en vooral: geen bedankje.
Henk keek rond, in de hoop dat de ouders misschien zouden ingrijpen en een bedankje zouden suggereren. Maar er kwam niets, en dat zorgde ervoor dat hij zich klein voelde. “Je stopt tijd en moeite in een cadeau, en het betekent blijkbaar niets voor hen,” zegt hij met een diepe zucht.
De teleurstelling werd alleen maar groter na elke gift zonder dankbaarheid. “Het hoeft niet spectaculair te zijn, alleen dat ze merken dat ik moeite voor ze doe,” verduidelijkt Henk. Hij besloot met zijn kleinzoon te praten. “Ik vertelde hem dat opa het fijn zou vinden als hij af en toe dankjewel zei. Maar hij haalde alleen zijn schouders op alsof ik te ver ging.” Deze onverschilligheid raakte Henk en gaf hem het gevoel dat hij niet gehoord werd.
In zijn jeugd was een cadeau iets heel bijzonders. Henk denkt vaak aan die tijden terug. “Toen was een cadeau iets groots, je was ervoor dankbaar, zelfs al was het maar iets kleins,” herinnert hij zich. “Nu lijkt alles anders, misschien door de wereld van vandaag.”
Toch blijft Henk bij zijn principes. Respect tonen blijft voor hem enorm belangrijk, ook al lijkt dat nu minder vanzelfsprekend te zijn. Hij hoopt dat zijn kleinkinderen op een dag zullen begrijpen waarom hij deze keuze heeft gemaakt.
“Misschien begrijpen ze, als ze ouder worden, dat ik het deed uit liefde voor hen,” zegt Henk met een voorzichtige glimlach. “Maar totdat die dag komt, ben ik gestopt met cadeaus geven. Ik wil niet blijven geven terwijl het niets voor hen lijkt te betekenen.”
Henk neemt een laatste slok van zijn koffie. “Het is niet dat ik het ze niet gun,” benadrukt hij. “Integendeel, ik gun ze alles, maar ze moeten snappen dat zelfs een simpele wereld begint met een bedankje.”