Herman, een 87-jarige man, leeft in een rustig appartement en kijkt uit over de zonnige ochtend met zicht op het drukke buitenleven. Hij geniet van het mooie weer, maar wordt tegelijkertijd overvallen door een groot gevoel van gemis naar zijn familie.
De vrolijke momenten – zoals verjaardagen en familiebijeenkomsten – zijn voor Herman veranderd in pijnlijke herinneringen. “Ik word nooit meer gevraagd voor verjaardagen, zelfs niet door mijn eigen kinderen,” zegt hij met een diepe zucht. Dit gevoel van onzichtbaarheid is een veelvoorkomend probleem bij oudere mensen.
Herman heeft vier kinderen, zeven kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. Toch voelt hij vaak een intense eenzaamheid, vooral op speciale dagen die voorheen zoveel betekenden. “We vierden alles vroeger samen, iedere verjaardag was een gelegenheid om samen te zijn,” mijmert hij. Maar nu hoort hij vaak pas achteraf dat er een feestje is geweest.
De pijn van buitengesloten zijn is zwaar voor Herman, maar het gevoel van onzichtbaarheid zelfs nog meer. Hij lacht bitter als hij zegt, “Ze vinden oude mensen saai, dus word ik niet uitgenodigd.” Dit gevoel delen veel ouderen, vooral tijdens feesten met veel jongeren. Hun aanwezigheid lijkt vaak ongewenst.
Klik op volgende om verder te lezen