“Ik wil je niet meer aan de lijn, mam, ik ben bezig!” riep ik gefrustreerd uit. Maar daarna hoorde ik nooit meer iets van mijn moeder.
Dag in dag uit waren haar verplichtingen eindeloos. Als een 44-jarige moeder van drie kinderen die ook fulltime werkte, leek ze altijd in een race tegen de klok te zitten. De avonden waren een marathon van koken, schoonmaken en helpen met huiswerk, waardoor er bijna geen tijd overbleef voor zichzelf. Haar energie en geduld werden aanhoudend uitgedaagd.
Toen de kinderen nog klein waren, sprong mijn moeder altijd bij. Ze hield ervan voor de kleinkinderen te zorgen en nam vaak klusjes in huis over, zodat ik wat ademruimte had. Maar met mijn jongste als twaalfjarige, veranderde dat. Mijn moeder hielp minder mee en belde veel voor onbelangrijke praatjes, meer voor haar eigen behoefte aan contact dan om te helpen.
In het begin was het nauwelijks merkbaar, maar na enige tijd begon ik te voelen hoeveel het woog. Mijn eigen tijd werd schaars door deze gesprekken. Op een gegeven moment, toen de druk piekte, liet ik alles even ontploffen. Ik kon haar constante telefoontjes niet meer verwerken. “Mam, stop met bellen! Ik kan het niet aan, ik kan gewoon niet langs komen, bel me niet meer!” Dat waren mijn laatste woorden en er volgden drie stille dagen.
Een Nieuwe Inzicht
Eerst voelde ik me opgelucht, maar al snel maakte dat plaats voor onrust. Waarom belde ze niet terug? Was er wat mis? Ik besloot langs te gaan bij haar huis. Daar aangekomen, vond ik de deur afgesloten. Ondanks kloppen bleef het stil. Angst sloeg toe in mijn lijf. Met mijn sleutel opende ik de deur en vond haar vredig in bed, een serene uitstraling op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar er kwam geen antwoord. Toen besefte ik: mijn moeder was er niet meer. Die schok raakte me diep. Het verdriet en de schuld over mijn laatste woorden naar haar zullen me altijd bijblijven. Het was te laat om haar te vertellen hoeveel ze voor me had betekend.
