Nou, daar sta je dan. Margriet, nu 66 jaar, merkt tot haar verrassing dat haar buurvrouw voortdurend haar afval in haar container dumpt. Ruzie maken ligt echter niet in haar natuur. Deze toestand duurt al een paar weken, en telkens als ze Marleen betrapt, overweegt Margriet om er iets van te zeggen. Haar angst voor een conflict houdt haar echter tegen. Ze wil liever de harmonie in de buurt bewaren.
Dit gedoe is een paar maanden geleden begonnen. Margriet woont al ruim dertig jaar in een rustige wijk in Leeuwarden. Iedereen kent elkaar en een praatje maken hoort bij de dagelijkse gang van zaken. De buurvrouw in kwestie, Marleen, is enkele jaren geleden hier komen wonen. Vanaf het begin hadden ze een vriendelijke relatie; ze groetten elkaar altijd bij het voorbijlopen. Tot de dag dat Margriet merkte dat haar container te vol zat, terwijl dat eigenlijk niet mogelijk was. Eerst dacht ze dat misschien iemand een vergissing had gemaakt. Maar kort daarna, net voor zonsondergang, zag ze vanachter haar raam hoe Marleen voorzichtig met een afvalzak naar haar bak liep.
Van schrik bleef Margriet versteend achter het gordijn staan, ongelovig over wat ze zag. Waarom deed Marleen zoiets? Had ze geen plek meer in haar eigen container? Het was op dat moment dat Margriet bijna naar buiten stormde, maar toch bleef ze staan, geremd door haar angst voor een confrontatie.
Margriet is haar hele leven al bang voor ruzies. Ze probeert ruzies koste wat kost te vermijden, vooral met haar buren. Haar angst dat Marleen geïrriteerd zou kunnen worden of dat de sfeer in de buurt zou verpesten, zorgt ervoor dat Margriet niets durft te zeggen. Toch ziet ze week in week uit hoe Marleen, vlak voordat de vuilniswagen arriveert, steeds weer een zak in haar container gooit. Elke keer voelt Margriet een onrechtvaardig gevoel in haar maag dat moeilijk te negeren is.
Om zichzelf gerust te stellen, probeert Margriet de situatie te rationaliseren. “Ach, misschien maakt het niemand iets uit,” denkt ze bij zichzelf. “Misschien heeft ze gewoon deze keer wat meer afval dan normaal.” Maar naarmate het vaker gebeurt, begint het Margriet steeds meer te frustreren. Haar container is nu zo vol dat er amper nog plaats is voor haar eigen afval. En het voelt niet goed dat zij moet opdraaien voor het legen van andermans vuilnis. Een vriendelijk verzoekje van Marleen zou misschien de situatie aangenamer hebben gemaakt, maar nu voelt het als een misbruik van vertrouwen.
De Overdenkingen
Margriet vraagt zich vaak af of Marleen denkt dat ze haar gedrag niet doorheeft, of dat ze denkt dat Margriet toch niets zal zeggen. Misschien weet Marleen dat Margriet confrontaties schuwt, en daarom gokt ze erop dat Margriet toch niets onderneemt. Ondanks dat Margriet zichzelf kwelt met deze gedachten, blijft ze zwijgen terwijl Marleen vriendelijk naar haar zwaait.
Margriets dochter heeft haar aangespoord iets te zeggen. “Je moet voor jezelf opkomen, mam. Laat je niet zomaar gebruiken,” drong ze aan. Margriet begrijpt dat haar dochter gelijk heeft, maar steeds wanneer ze zich voorneemt erover te praten, keert de angst terug dat ze de situatie erger maakt en hun goede relatie beschadigt.
Ondanks de constant terugkerende afvalzakken blijft Margriet stil. Ze voelt zich gevangen tussen de behoefte om voor zichzelf op te komen en de angst dat een confrontatie de harmonie in de buurt zal verstoren. Misschien vindt ze ooit de moed om het gesprek aan te gaan, maar voorlopig kiest ze ervoor om de kalmte te bewaren, hoe uitdagend dat ook is.
Wat zou jij doen als je in Margriets positie zat? Zou je het gesprek aangaan, of liever de vrede bewaren? Deel je mening over dit dilemma op onze Facebook-pagina en discussieer mee!
