Marie, 81 jaar oud, woont alleen in een rustig dorp en voelt zich dikwijls alleen. Ze heeft vier kinderen die allen hun eigen weg zijn gegaan. Ondanks dat ze veel van hen houdt, merkt ze dat hun telefoontjes sporadisch zijn en vaak alleen komen als ze iets van haar nodig hebben. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets willen,” zegt ze zachtjes.
Marie heeft haar hele leven gewijd aan het verzorgen van haar familie. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om kledingstukken te repareren of op haar kleinkinderen te passen. Haar huis was ooit levendig, met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Maar die tijden zijn voorbij; haar kinderen zijn allemaal hun eigen leven gaan leiden.
Marie snapt dat hun levens druk zijn, maar de zeldzame telefoontjes doen haar pijn. Ze mist de lange gesprekken, het delen van herinneringen en het simpele genoegen van een gesprek waarin ze niet alleen gezien wordt als een hulpmiddel. Wanneer ze zelf probeert contact op te nemen, krijgt ze vaak korte en haastige antwoorden, wat haar verdrietig maakt.
Lees dit emotionele verhaal verder op de volgende pagina…