Hoewel ze begrijpt dat haar kinderen het druk hebben, voelt ze zich steeds meer afgezonderd en afgewezen. Haar dagen vult ze met lezen, puzzelen en wandelen, maar de stilte in het huis blijft zwaar wegen. Marie wil haar kinderen niet tot last zijn, maar ze mist het gevoel van verbondenheid en het gevoel dat ze nog steeds belangrijk voor hen is, niet alleen als hulpbron, maar als moeder.
Ze vraagt zich af of dit de toekomst is die haar te wachten staat, een leven van eenzaamheid, waarin ze zichzelf steeds meer afleidt met kleine dingen zoals tuinieren en bakken. Ondanks haar begrip voor hun drukke levens, blijft Marie hopen op meer spontane telefoontjes en momenten van echte verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijd waarin haar huis weer gevuld was met liefde en aandacht, en ze hoopt dat haar kinderen op een dag zullen inzien hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als iemand die kan helpen, maar als de moeder die hen altijd met onvoorwaardelijke liefde heeft omringd.
Hoe zou jij hiermee omgaan?
