Marie, een 43-jarige moeder, staat voor een uitdaging die haar dagelijkse routine flink kan beïnvloeden: de eventuele invoering van een minimumleeftijd voor het gebruik van e-bikes. Deze maatregel zou betekenen dat haar zoon, die dagelijks met de elektrische fiets naar school gaat, niet meer zelfstandig kan reizen.
Marie deelt haar zorgen: “Als de nieuwe wetten doorgaan, kan mijn zoon niet langer zelf naar school fietsen.” Voor haar is de e-bike geen luxe, maar een noodzakelijkheid die het gezinsleven een stuk makkelijker maakt.
Haar zoon gebruikt al enige tijd de e-bike om naar school te fietsen, vooral door de afstand van ruim 15 kilometer en het vroege uur waarop hij moet vertrekken. “Elke dag met de auto brengen en ophalen is voor ons geen optie,” legt Marie uit. Ze vindt het belangrijk dat hij verantwoordelijkheid en zelfstandigheid leert, en fietsen is daar de perfecte manier voor.
Voor Marie voelt de potentiële regelwijziging als een enorme beperking. “We willen dat onze kinderen zo zelfstandig mogelijk opgroeien, en de vrijheid van een e-bike hoort daarbij,” zegt ze.
Zo’n wet zou voor haar zoon betekenen dat hij minder vrij en zelfstandig kan zijn, en het gezin zou naar minder praktische alternatieven voor vervoer moeten kijken.
Marie denkt dat gezinnen zoals het hare voor flinke organisatorische uitdagingen komen te staan bij school- en sportactiviteiten. “Veel ouders kampen met dezelfde afstandsproblematiek, en voor ons is een e-bike een praktische en duurzame oplossing,” zegt ze.
Volgens Marie overweegt de overheid wellicht niet goed wat de impact van zulke regels is op gezinsniveau. “Auto’s zijn voor ons geen bruikbare optie door het drukke verkeer en de hoge brandstofkosten. De e-bike is vaak makkelijker en beter voor het milieu,” benadrukt ze.
Overwegingen bij de invoering van e-bike regels
Marie ziet naast de logistieke voordelen ook de gezondheidsvoordelen van e-biking. Ook al kost het minder fysieke inspanning dan een gewone fiets, haar zoon blijft actief en geniet van de buitenlucht. “Hij blijft in beweging en krijgt zijn dagelijkse portie frisse lucht, wat gezonder is dan de hele dag binnen zitten,” vertelt ze.
Ze begrijpt dat de bezorgdheid over verkeersveiligheid een reden is voor het overwegen van een leeftijdsgrens. Ze weet dat er ongelukken gebeuren met jonge e-bikers en dat de snelheid uitdagingen met zich meebrengt. “Veiligheid moet altijd voorop staan,” zegt ze, “maar een minimumleeftijd voelt niet als de beste oplossing. Scholing over veilig fietsgedrag kan een beter alternatief bieden.”
Marie heeft het onderwerp ook met andere ouders in de buurt besproken. De meningen zijn verdeeld; sommige ouders maken zich net als zij zorgen, terwijl anderen juist voor de leeftijdsgrens zijn. “Een aantal vriendinnen van me deelt dezelfde bezorgdheid,” vertelt ze.
Terwijl sommige ouders al andere transportopties overwegen, voelen velen zich klemgezet door de mogelijke wetswijzigingen. Dit gaat verder dan vervoer alleen; het raakt ook de opvoeding en ontwikkeling van jongeren.
Marie hoopt dat er bij het opstellen van nieuwe regels rekening wordt gehouden met situaties zoals die van haar gezin, zodat jongeren die echt een e-bike nodig hebben voor langere afstanden zelfstandig kunnen reizen. “Het zou geweldig zijn als er ook naar gezinnen als het onze gekeken wordt, waar de e-bike niet zomaar te vervangen is,” zegt ze.
Ondanks de onzekere toekomst van de e-bike-wetgeving blijft Marie hopen op een oplossing die de behoeften van gezinnen zoals het hare erkent. Voor haar is de e-bike meer dan een vervoermiddel; het is een manier om haar zoon zelfstandigheid en vertrouwen te geven.
De gedachte dat haar zoon straks misschien niet meer zelfstandig naar school kan, bezorgt haar veel zorgen. “Ik wil zijn vrijheid en zelfstandigheid niet inperken, dat zijn belangrijke waarden voor ons,” sluit ze af.
