Gezinsleven loopt soms stroef, zeker wanneer opa en oma geregeld inspringen bij de opvang van de kids. Kijk naar Pleun: 36, marketingmanager in het energieke Rotterdam. Zij botst de laatste tijd met haar schoonouders. Omdat zij en haar partner Mark allebei fulltime werken, vragen ze Marks ouders vaak om op te passen. Handig in theorie, maar in de praktijk gaat het niet zonder hobbels.
Over schermtijd, naar bed gaan en wat er op tafel komt, heeft Pleun heldere afspraken. Toch blijken die afspraken telkens te verwateren zodra de grootouders oppassen. Dat frustreert haar en ze twijfelt: reageer ik terecht, of mis ik iets? Voor haar zijn die regels niet willekeurig; ze sluiten aan bij hoe zij haar kinderen wil opvoeden. ‘Met onze afspraken ondersteunen we hun groei,’ zegt Pleun.
Wat wringt, is dat haar schoonouders die afspraken naast zich neerleggen. Daardoor voelt Pleun zich niet gehoord en niet echt gezien. Het zet ook de vraag op scherp hoe duidelijk en eerlijk Pleun en Mark eigenlijk communiceren met opa en oma. Misschien vinden zij sommige regels te strak en hebben ze gewoon een andere visie op wat goed is voor de kleinkinderen.
Waarom grootouders zo belangrijk zijn
Hoe begrijpelijk Pleuns frustratie ook is, het blijft belangrijk om te zien hoeveel grootouders betekenen. Ze volgen niet altijd elk puntje van de lijst, maar hun aanwezigheid is van grote waarde. Hun tijd en aandacht voegen warmte én ervaring toe aan het leven van kinderen.
Dat werpt een paar lastige vragen op. Weeg je strikte naleving van regels zwaarder, of mag er wat speling zijn omdat ze zoveel helpen? Misschien speelt ook mee dat Pleun niet altijd even makkelijk wil meebewegen.
Het ideaal? Samen zoeken naar een middenweg waarin de opvoedafspraken overeind blijven, zonder dat het elke keer schuurt. Opvoeden is immers continu bijstellen en samenwerken.
Blijf je alleen maar op de regels hameren, dan kan dat de band met de grootouders beschadigen. Krijgen zij het idee dat hun inzet nauwelijks wordt gezien, dan neemt hun bereidheid om bij te springen mogelijk af. Precies op de momenten dat die hulp het hardst nodig is.
Ook de kinderen merken spanning tussen ouders en grootouders. Dat kan knagen aan hun gevoel van rust en veiligheid. Extra reden dus om stil te staan bij de impact van zulke conflicten.
Je kijkt hier makkelijk langs elkaar heen als je maar één kant ziet. Pleun baalt van het loslaten van afspraken, maar er zijn tegelijk sterke redenen om de bijdrage van grootouders te koesteren. De kunst is de balans te vinden tussen afspraken respecteren en hun rol waarderen.
Met open gesprekken en wat flexibiliteit kom je vaak verder dan met strikte handhaving. Zo’n aanpak versterkt de onderlinge band én ondersteunt de opvoeding. Als Pleun, Mark en de grootouders elkaar tegemoetkomen, levert dat minder stress op en een stabielere, warme omgeving voor de kinderen. De liefde en inzet van opa en oma zijn goud waard, zolang er aan beide kanten begrip en respect is.
