Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder is het een uitdaging voor haar om rond te komen. Ze werkt parttime en haar inkomen is laag, waardoor elke maand een worsteling is om haar familie te onderhouden. Dit jaar organiseert de school een uitje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel families is dat draaglijk, maar voor Roos is het een enorme opgave.
Roos richt zich vooral op het betalen van rekeningen, voedsel en de essentiële benodigdheden voor haar kinderen. Extraatjes zoals schoolreisjes? Daar is absoluut geen plaats voor in haar budget. Ze herinnert zich de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden van het schoolreisje. Maar nu voelt ze een knoop in haar maag; ze moet ze weer teleurstellen.
Ze probeert haar best te doen voor haar kinderen, maar situaties zoals deze laten haar twijfelen. Wat zullen andere ouders denken? Zal de school anders naar haar kinderen kijken omdat ze het geld niet kan opbrengen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is met deze zorgen, voelt het vaak wel zo.
Haar kinderen horen zonder zorgen te kunnen genieten van dezelfde dingen als hun klasgenoten. Helaas wordt ze steeds weer geconfronteerd met financiële beperkingen. Roos heeft overwogen om de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of om bijstand te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor wat anderen zouden denken.
Mensen hebben snel hun oordeel klaar, en dat heeft Roos al vaker meegemaakt. Waarom heeft ze maar een parttime baan? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel moeite het kost om de minimale benodigdheden te bekostigen. Zij liggen niet wakker, piekerend over hoe ze het einde van de maand moeten halen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om de waardigheid die verloren gaat als je niet kunt doen wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Ga naar de volgende pagina