Thea: Waarom het woord ‘oma’ haar ouder doet voelen dan ze is

Thea is pas oma geworden. Haar dochter Carola heeft een prachtige baby, kleindochter Emma, gekregen. Thea is dolgelukkig met de komst van Emma en vindt het heerlijk om oma te zijn, maar er is iets waar ze maar moeilijk aan kan wennen: de term ‘oma’. Carola noemt haar vaak zo, en elke keer voelt Thea zich een beetje ouder. Ze is 58 jaar, fit en vol energie — allesbehalve het beeld dat ze heeft van een ‘oma’. In haar ogen is dat een titel voor een andere generatie en een andere fase van het leven, iets wat ze totaal nog niet voelt.

Een nieuwe rol in haar leven

Toen Carola vertelde dat ze in verwachting was, was Thea door het dolle heen. Ze had al gefantaseerd over hoe het zou zijn om een kleinkind te hebben, vol mooie momenten en avonturen. Maar wat ze niet had voorzien, was hoe snel Carola begon met haar ‘oma’ te noemen. Voor Thea voelde het als een gigantische stap: van moeder naar ‘oma’ in slechts enkele weken. Eerlijk gezegd voelt dat nog niet helemaal goed.

Het woord ‘oma’ lijkt zo ouderwets

Wanneer Carola haar ‘oma’ noemt, krijgt Thea een ongemakkelijk gevoel. Ze ziet zichzelf niet als een ‘oma’ zoals ze dat altijd heeft voorgesteld: iemand die de dagen vult met handwerken, rustig thuiszit en boeken leest. Ze is nog werkzaam, heeft een druk sociaal leven, en geeft de voorkeur aan actief bezig zijn. Het woord ‘oma’ voelt alsof ze gedwongen in een hokje wordt gestopt waar ze niet thuishoort, en dat frustreert haar, maar ze durft er niets van te zeggen.

Tebang om het Carola te vertellen

Ondanks dat het haar raakt als ze ‘oma’ wordt genoemd, heeft Thea het nooit tegen Carola gezegd. Ze is bang dat het te dramatisch overkomt of dat Carola het niet zou begrijpen. Voor Carola lijkt het vanzelfsprekend: zij is nu moeder en dus is Thea oma. Maar Thea heeft het gevoel dat ze door die titel een deel van haar eigen identiteit verliest. Ze wil niet ‘oma’ zijn, ze wil gewoon Thea blijven, de vitale en actieve vrouw die ze altijd geweest is.

Twijfels knagen aan haar

Thea vraagt zich af of ze overdrijft. Ze ziet andere vrouwen in haar omgeving die zonder problemen de rol van oma aanvaarden en de term omarmen. Waarom voelt zij zich dan anders? Ze vraagt zich af of het egoïstisch is om zo te denken en of ze gewoon zou moeten accepteren dat ouder worden erbij hoort. Maar tegelijkertijd wil ze zichzelf blijven, energiek en jong van geest, en niet vastgepind worden op een label dat haar ouder laat voelen.

Wat denkt de lezer?

Thea vraagt zich af: is zij de enige met deze gevoelens? Of zijn er andere vrouwen die ook moeite hebben met het oma-zijn? Het lijkt makkelijk om je aan te passen, maar waarom zou ze zich moeten neerleggen bij iets waar ze zich niet goed bij voelt? Wat zou jij doen in haar situatie? Zou je eerlijk zeggen wat je voelt, of de rol accepteren en er het beste van maken?

Met Carola praten?

Misschien is het tijd voor Thea om een gesprek met Carola aan te gaan. Maar hoe leg je aan je dochter uit dat je liever niet als ‘oma’ wilt worden aangesproken door je kleinkind? Thea is bang dat het verkeerd overkomt of dat Carola haar niet serieus neemt. Toch weet ze dat ze dit moet bespreken. Het gaat niet om haar liefde voor haar kleindochter, maar om haar eigen gevoel van identiteit. Misschien is het goed om een andere naam te bedenken, een koosnaam die haar leeftijd niet benadrukt, maar wel de liefdevolle band met haar kleindochter.

Hoe zou jij het aanpakken?

Thea’s verhaal roept interessante vragen op over hoe we ouder worden en hoe labels invloed hebben op ons leven. Is het zo vreemd om je jong te willen blijven voelen als je de titel ‘oma’ krijgt? Wat is belangrijker: jezelf blijven of meedoen aan de traditionele rol? Moet Thea haar gevoelens opkroppen voor de lieve vrede, of moet ze eerlijk zijn tegen Carola over haar ongemak?

Wat denk jij? Moet Thea haar mening uitspreken en een nieuwe manier vinden om zichzelf te definiëren, of moet ze accepteren dat ‘oma’ nu onderdeel van haar is? Deel je mening en laten we praten over hoe we onszelf kunnen blijven in een wereld vol met labels.