Ouder zijn is zeker geen makkelijke klus, dat kan ik je wel vertellen. Het opvoeden van kinderen is ontzettend belonend, maar het brengt ook de nodige uitdagingen met zich mee, vooral als het aankomt op hun gedrag in het openbaar.
Onlangs bevond ik mezelf in een situatie die mijn geduld behoorlijk op de proef stelde en die nog steeds in mijn hoofd zit. Wat begon als een leuke avond om even te ontsnappen, eindigde namelijk heel anders. Mijn vriend en ik besloten om te dineren in een iets chiquer restaurant dan dat we normaal doen.
Het was dan wel geen restaurant met een Michelin-ster, maar wel een plek waar je lekker rustig van een goede maaltijd kunt genieten. Na een drukke week had ik echt zin om even te ontspannen en afstand te nemen van de dagelijkse sleur. Maar net toen we van ons eten aan het genieten waren, begon mijn jongste zoon, een peuter van twee jaar, ineens te schreeuwen.
Het was een hard, klagend geluid dat bijna niet te negeren was. Natuurlijk probeerde ik hem te kalmeren; ik knuffelde hem, probeerde hem af te leiden met speeltjes en zei lieve woordjes. Maar niets leek te helpen. Hij was moe en overstuur, en zijn gehuil trok de aandacht van de andere gasten.
Ik besefte dat het geluid storend was voor de andere gasten, en ik deed alles om mijn zoon te troosten zonder dat onze maaltijd volledig verstoord werd. Het geschreeuw duurde meer dan tien minuten en elke poging om hem te sussen leek tevergeefs. Het was frustrerend, zowel voor mij als mijn vriend, en ik merkte dat de sfeer in het restaurant ongemakkelijk werd.
Op een gegeven moment kwam er een andere gast naar onze tafel. Deze vrouw sprak mij op een nogal onbeleefde manier aan en vroeg of ik mijn schreeuwende zoontje misschien naar buiten kon brengen totdat hij weer rustig was. Haar toon was niet alleen onvriendelijk, maar ook behoorlijk dwingend.
Ze leek totaal niet te begrijpen hoe lastig het was om een peuter gerust te stellen in het openbaar. Ze maakte het nogal persoonlijk door mijn kind op die manier te beschrijven, wat mij echt raakte. Ik probeerde kalm te blijven en legde uit dat ik alles deed wat ik kon om mijn zoon te troosten, maar dat het niet zo simpel was.
De vrouw reageerde echter defensief en zei dat ik meer begrip moest hebben voor de situatie van anderen, zonder echt naar mijn kant van het verhaal te luisteren. Het gesprek liep snel uit de hand en ik voelde me steeds meer aangevallen. Toen de ober bij onze tafel kwam om te vragen wat er aan de hand was, voelde ik me nog meer onder druk gezet.
Blijf lezen op de volgende pagina