Anja zat aan haar keukentafel en staarde met een diepe frons naar buiten, naar haar tuin. Ze hield enorm van haar kleine groene paradijsje; het was haar toevluchtsoord na lange, drukke dagen. Maar de laatste tijd was die serene plek verstoord door haar nieuwe buren. Sinds ze waren verhuisd, organiseerden ze regelmatig luide tuinfeesten die vaak tot laat in de nacht doorgingen. Anja was echter niet iemand die snel klaagde. “Laat ze plezier maken,” dacht ze, “zolang ze maar een beetje rekening houden met anderen.”
Maar nu kwamen de buren met een nieuwe twist. Ze klaagden over het gebrek aan privacy. Ze hadden het gevoel dat ze constant bekeken werden, vooral door Anja, en ze vonden dat de schutting hoger moest. Anja had ze vriendelijk uitgelegd dat de huidige schutting van 1,80 meter voor haar meer dan voldoende was en dat ze geen plannen had om deze te verhogen. Tot haar verbazing stelden de buren voor dat zij de schutting zou verhogen, en dat zij de kosten zou dragen.
“Echt waar?!” dacht Anja bij zichzelf. Ze kon het niet bevatten. “Jullie willen een hogere schutting, en ik moet betalen? Wat is dat voor een gekke redenering?” Ze voelde de woede in haar opkomen. Ze werkte hard voor haar geld en had niet zomaar honderden euro’s over voor een schutting die ze zelf niet eens wilde.
De volgende dag vond ze een brief in haar brievenbus. Het was een formeel verzoek van de buren, waarin ze eisten dat de schutting verhoogd zou worden. Ze lieten doorschemeren dat als Anja weigerde, ze een klacht bij de gemeente zouden indienen. De boodschap was duidelijk: als Anja niet betaalde, zouden ze het haar moeilijk maken.
Lees verder op de volgende pagina…