Annemien is 48 jaar oud en werkt in een winkel. Ze loopt vaak tegen het probleem aan dat ze pakketjes niet kan aannemen omdat ze lange dagen werkt. Voor haar is dit een bron van ergernis, vooral omdat de leveringen vaak op tijden komen dat ze nooit thuis is.
De belofte dat een pakket tussen 9 en 5 uur wordt bezorgd, voelt voor Annemien meer als een probleem dan als gemak. Ze vertelt gefrustreerd dat het zelden voorkomt dat ze geen levering mist. Daarom leunt ze op haar buren, maar dat gaat niet altijd goed. Steeds vaker krijgt ze te horen dat ze niet willen helpen. “Waarom willen mensen tegenwoordig niet meer voor elkaar klaarstaan?” vraagt ze zich af.
Voor Annemien was het altijd vanzelfsprekend dat buren elkaar hielpen. Helaas merkt ze nu dat die bereidheid langzaam verdwijnt uit de samenleving. “Er was een tijd dat je gewoon op elkaar kon rekenen,” zegt ze. Tegenwoordig hoort ze vaak “nee” wanneer ze vraagt of iemand een pakketje wil aannemen. Dat vindt ze lastig te begrijpen.
Vooral wanneer een levering opnieuw ingepland moet worden om welke reden dan ook, groeit haar frustratie. Op zulke momenten vraagt Annemien zich af wat er is gebeurd met de gemeenschapszin die vroeger vanzelfsprekend was. “Waar gaat het heen?” denkt ze vaak.
Het voelt het zwaarst wanneer sommige buren totaal geen interesse tonen in haar verzoeken. “Soms heb ik het idee dat ik niet echt bij de buurt hoor,” zegt ze met een trieste glimlach. Toch probeert ze het telkens opnieuw, hopend dat er een buur is die alsnog wil helpen.
Nieuwe Hoop en Verbinding in de Wijk
Gelukkig zijn er ook buren die regelmatig bereid zijn te helpen, en dat geeft Annemien een gevoel van dankbaarheid. “Er zijn een paar mensen die altijd voor me klaarstaan, en daar ben ik erg dankbaar voor,” vertelt ze. Maar dan maakt ze zich zorgen: “Ik wil niet steeds dezelfde personen lastigvallen. Soms vraag ik het aan anderen, maar dat eindigt vaak in een afwijzing.”
Het blijft een uitdaging voor Annemien om de balans te vinden tussen beleefd vragen om hulp en het vermijden van ongemakkelijke situaties. Ze denkt echter dat er veel gewonnen kan worden door meer begrip en goede wil van beide kanten. “Hoe mooi zou het zijn als we gewoon weer elkaar konden helpen zonder erover na te denken?” vraagt ze zich hardop af.
Ze heeft ook gedacht aan het laten bezorgen van pakketjes bij een afhaalpunt, maar met haar drukke leven is dat weinig praktisch. “Na een lange werkdag is het laatste wat ik wil doen een extra omweg maken om een pakket op te halen,” legt ze uit. Dit doet haar verlangen naar een buurtschap waar buren echt voor elkaar zorgen groeien.
In haar ogen is het niet teveel gevraagd dat mensen elkaar een beetje meer helpen. “Dat zou alles zoveel mooier maken,” zegt ze hoopvol. En ze voegt eraan toe: “Iedereen heeft toch wel eens hulp nodig. Waarom dan niet die kleine moeite doen als je kunt?” Ze hoopt dat haar verhaal een verandering in de buurt teweegbrengt.
