Vijf jaar geleden leerde ik Tom kennen en begon ik met hem te daten. Vanaf het eerste moment voelde het goed. Hij was niet alleen leuk en zorgzaam, maar leek ook een speciaal begrip voor mij te hebben dat ik nooit eerder had meegemaakt. Onze relatie was stabiel en we spraken openhartig over onze toekomst en dromen. Toch hing er altijd een onderwerp als een donkere wolk boven onze gesprekken: het huwelijk.
Trouwen stond niet bovenaan mijn prioriteitenlijstje. Het idee van een groots feest, een witte jurk, en traditionele ringen voelde altijd vreemd voor mij. Ik geloofde niet dat een document onze liefde zou versterken of bezegelen. Wat wij samen hadden, vond ik meer dan genoeg. We deelden ons leven, woonden samen en ik voelde me compleet met Tom. Hij dacht er echter anders over.
Voor Tom was een huwelijk altijd iets waar hij naar verlangde. Het was volgens hem de manier om te laten zien dat onze liefde echt was, en het gaf hem een gevoel van zekerheid. In het begin dacht ik dat we ergens in het midden konden uitkomen en dat hij uiteindelijk zou begrijpen dat een huwelijk niet noodzakelijk was voor een betekenisvolle relatie. Maar na verloop van tijd begon hij steeds vaker te vragen: “Wanneer gaan we trouwen?”
Ik heb altijd open tegen hem gezegd dat ik geen behoefte had aan een bruiloft. Mijn liefde voor hem was oprecht en ik wilde samen met hem een toekomst, zonder de druk van trouwen. Tijdens een van onze gesprekken hierover veranderde de toon drastisch. Hij was duidelijk gefrustreerd en zei toen zonder omwegen: “Als je niet met me wilt trouwen, weet ik niet of we verder kunnen gaan.”
Ontdek meer op de volgende pagina