Marco, 42 jaar, heeft bijna vijftien jaar bij de vuilnis gewerkt. Elke dag stapt hij met trots naar zijn baan, maar hij merkt dat zijn kinderen daar anders over denken. Ze zijn nu pubers en beginnen zich te generen voor zijn werk.
Ondanks de houding van zijn kinderen, laat Marco zich niet uit het veld slaan. Hij weet dat zijn baan belangrijk is voor de gemeenschap, ook al begrijpen zijn kinderen dat misschien nog niet helemaal.
Marco deelt dat als hij met zijn kinderen praat over hun dag of als hun vrienden naar zijn werk vragen, hij hun terughoudendheid voelt. Ze proberen soms het gesprek te veranderen of blijven stil. Eerst deed dit hem pijn, maar nu kan hij er beter mee omgaan.
Tieners willen zich vaak bewijzen en zijn erg gevoelig voor wat anderen vinden. In de maatschappij zijn sommige banen hoger aangeschreven dan andere, en vuilnisman hoort daar helaas niet bij. Marco merkt dat regelmatig. Hoewel hij soms wordt aangekeken als hij langs de weg rijdt in de vuilniswagen, weet hij hoe noodzakelijk zijn werk is.
Zijn werk is fysiek zwaar en vereist vroeg opstaan en lange dagen, ongeacht de weersomstandigheden. Toch ervaart Marco veel voldoening als hij ziet dat de straten netjes zijn. Hij ziet zichzelf als een onmisbare schakel van de gemeenschap.
Zelfrespect en Waardering
Wat Marco het meest dwarszit, is hoe de maatschappij een verschillende waarde geeft aan beroepen. Hij kent mensen met een kantoorbaan die meer worden gerespecteerd, puur omdat ze nette kleding dragen. Ook al gaat Marco in een overall naar zijn werk, zijn bijdrage is minstens zo belangrijk.
Hij probeert zijn kinderen te leren dat je baan niet bepaalt wie je bent, maar de wijze waarop je je werk doet en of je er trots op bent, doet ertoe. Of je nu een directeur bent of bij de vuilnis werkt, wat telt is dat je je werk met toewijding doet.
Marco vindt het belangrijk om zijn kinderen mee te geven dat elk beroep waarde heeft en altijd respect verdient, zolang je er je best voor doet. Hij snapt ook dat dit voor tieners lastig kan zijn. Ze willen namelijk graag in de smaak vallen bij hun leeftijdsgenoten, waarbij status vaak een rol speelt.
Marco herkent dit gedrag omdat hij ook ooit jong was. Het is soms moeilijk om zijn kinderen deze belangrijke les bij te brengen, maar hij blijft geduldig. Hij hoopt dat ze alle beroepen zullen respecteren zonder meteen een oordeel te vellen.
Marco wist zelf ook niet altijd wat hij wilde doen. Hij heeft verschillende baantjes geprobeerd voordat hij bij de vuilnis terechtkwam. Wat begon als een tijdelijke rol, groeide uit tot een plek waar hij zich thuis voelt.
Marco heeft geleerd dat het belangrijk is om trots en toegewijd te zijn, ongeacht de baan die je hebt. Hoewel zijn kinderen zich nog steeds schamen, hoopt hij dat ze ooit inzien hoeveel waarde zijn werk heeft.
Marco blijft optimistisch en is overtuigd van het verschil dat hij maakt. Hij probeert zijn kinderen te laten inzien dat succes niet zit in een hoog salaris of een luxe kantoor, maar in de voldoening en bijdrage die je werk levert aan de maatschappij.
Vastberaden blijft hij zijn werk doen, met de hoop dat zijn kinderen ooit begrijpen hoeveel hij bijdraagt.
