De Last Verdelen
Hoi, ik ben Marianne, 41 jaar oud, en ik moet iets kwijt. Mijn man, Dirk, wil al een hele tijd niet werken. Ik draag in mijn eentje alle verantwoordelijkheden voor de rekeningen en voel alsof ik de enige volwassene ben in deze relatie. De liefde voor Dirk is er nog steeds, ongetwijfeld, maar deze situatie houd zo niet langer vol.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, hadden we allebei een baan. We verdeelden de lasten eerlijk, en zelfs toen ik meer ging verdienen, was dat geen probleem. We vormden een sterk team. Als ik vaker betaalde voor vakanties of uitjes, was dat prima, want hij droeg bij waar hij kon.
Een paar jaar geleden veranderde alles. Dirk was niet gelukkig in zijn baan en nam ontslag. Het was een stressvolle periode voor hem, en ik steunde hem volledig. Iedereen verdient een kans om zichzelf weer op de rit te krijgen, toch? Hij wilde wat afstand nemen om zijn carrière opnieuw te overwegen en iets te vinden dat beter bij hem paste.
Maar die pauze duurde langer dan verwacht. Eerst waren het een paar maanden, toen een jaar. En nu zijn er al meer dan twee jaar verstreken sinds hij voor het laatst heeft gewerkt. En ik? Ik werk fulltime, betaal alle rekeningen en voel de druk toenemen.
De hypotheek, energierekening, verzekeringen en boodschappen – ik draag het allemaal. Gelukkig verdien ik genoeg, maar dat maakt de situatie niet minder vervelend. Ik werk hard, vaak meer dan 40 uur per week, om ervoor te zorgen dat we goed kunnen leven. Maar er zijn dagen waarop het voelt alsof ik alles alleen draai, terwijl Dirk passief toekijkt.
De Emotionele Druk
Het ergste is dat, als ik erover begin, Dirk het gewoon wegwuift. “Je verdient toch genoeg voor ons allebei?” zegt hij dan. Of hij zegt: “Ik zorg toch voor het huis?” Maar dat klopt niet helemaal, want zelfs na een lange werkdag ben ik degene die boodschappen doet, kookt en in huis helpt.
Het voelt heel onrechtvaardig. Mijn inspanningen lijken vanzelfsprekend te zijn geworden, zonder dankbaarheid of erkenning. Financieel raakt het me, maar ook emotioneel begint het zwaar te wegen. Ik ben moe, zowel mentaal als fysiek. Dit is niet het partnerschap dat ik me had voorgesteld. Ik voel me meer als de “kostwinner” en niet meer de vrouw die ik ooit was.
Wat misschien nog wel het meest pijn doet, is het gebrek aan respect. Ik werk hard voor onze stabiliteit, maar het lijkt erop dat Dirk dat niet op waarde schat. Geen “dankjewel”, niets van waardering. Hij zit vast in zijn rol, alsof het vanzelfsprekend is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig over mijn gedachten. Hij is mijn man, en ik houd van hem. Maar liefde alleen is niet genoeg wanneer de lasten zo ongelijk zijn verdeeld. En wat is het frustrerende? Er is geen duidelijke reden waarom Dirk niet werkt. Hij is fysiek gezond en mentaal is het ook prima met hem. Er is geen medische reden, maar zijn motivatie lijkt gewoon weg te zijn.
De financiële stress zorgt voor wrijving in onze relatie. Discussies over geld escaleerden al snel tot grotere ruzies. Kleine irritaties stapelden zich op. Het voelt alsof ik niet meer met een partner leef, maar met iemand die op mij leunt zonder iets terug te doen.
Ik ben het zat om altijd diegenen te zijn die alles regelt. Het voelt alsof ik het schip in mijn eentje op koers houd, terwijl hij vanaf de zijlijn toekijkt. Zo’n relatie had ik nooit voor ogen.
Ondanks deze uitdagingen heb ik van alles geprobeerd. Eerst een vriendelijk en begripvol gesprek. Daarna directer, met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op z’n minst een parttimebaan zou zoeken of vrijwilligerswerk zou doen om weer in een werkritme te komen. Maar ik kreeg elke keer ontwijkende reacties: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Ik probeerde zelfs samen een financieel plan te maken om hem het gewicht van de situatie in te laten zien. Maar ook dat werd weggewuifd. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. Dat is het probleem. Hoe dan ook, liefde vereist niet alleen zorg voor elkaar, maar ook gelijkwaardigheid. En dit voelt allesbehalve gelijkwaardig. Misschien is het tijd om duidelijke grenzen te stellen, niet omdat ik niet van Dirk houd, maar omdat ik ook respect voor mezelf moet hebben.