Als we stilstaan bij Nederland in de 90’s, voelt het alsof we weer een deel van een sprookjesboek lezen. Het was een tijd waarin “stress” alleen in woordenboeken voorkwam en geluk zo gewoon was als de herfstregen. Mensen in Nederland woonden in een wereld die gewoonweg stabieler en vrediger was dan nu. Was er überhaupt een beter tijdperk om op te groeien?
Met de gulden op zak voelden mensen zich zekerder over hun geldzaken. Het geld leek meer waarde te hebben; laat staan de koopkracht. De boodschappen waren betaalbaar, huizen hadden redelijke prijzen en inflatie was iets dat je alleen in economische boeken tegenkwam. Het was normaal om ’s avonds op de bank te ploffen, met de geruststellende gedachte dat jouw zorgvuldig gespaarde geld een mooie toekomst kon garanderen. En eerlijk, wie zou daar niet naar terugverlangen?
Jonge starters hadden destijds echt een schot om te investeren in een huis en een toekomst op te bouwen voor hun kinderen. Nu is dat bijna ondenkbaar. Huizen worden weggekocht door investeerders, prijzen schieten omhoog en jonge stellen staan in de rij om in aanmerking te komen voor een sociale huurwoning. In de 90’s kon je nog betaalbaar een huis bemachtigen, en eenmaal daaruit doorstromen naar iets groters. Dat was pas echt bouwen aan je toekomst.
De middenklasse, ooit de ruggengraat van de Nederlandse samenleving, hield in de jaren 90 nog stand. Er was een gezonde balans tussen rijk en arm, en de verschillen tussen de sociale lagen waren veel minder zichtbaar. Tegenwoordig lijken we in gevecht met onszelf, met een samenleving die draait om extreme rijkdom en bittere armoede. Waar is die balans gebleven? Waarom lijkt de middenklasse te zijn verdwenen? Ligt het aan globalisering, of is het simpelweg hebzucht?
Dan heb je nog het sociale aspect: de polarisatie in de huidige maatschappij. In de jaren 90 had men respect voor elkaars standpunten en werden discussies met een glimlach gevoerd, niet met vijandigheid. Nu staan mensen vaak tegenover elkaar over elk onderwerp, en luisteren is zeldzaam geworden. Doe jij daaraan mee, of ben jij een van die mensen die nog vasthouden aan de sfeer van de jaren 90?
Was Nederland echt gelukkiger toen? Misschien is dat slechts nostalgie, een droom waaraan we ons vastklampen om het heden te verzachten. Of wellicht was alles – de gulden, de huizen, de saamhorigheid – inderdaad beter en vrediger. Wat vind jij? Heeft de moderne tijd iets van waarde gebracht, of is het tijd om lessen te halen uit die tijd die langzaam in onze herinnering vervaagt? Hoe zou jij de voordelen van toen integreren in het Nederland van nu?